Άστατοι καιροί / Άγγελος Λουκάκος, Διονύσης Διγώνης

Πρόκειται για μια ωδή στην εποχιακή κατάθλιψη. Στην περίοδο εκείνη των παγετώνων, όταν οι μέρες μοιάζουν μισή φέτα και τα βράδια μοιάζουν ατέλειωτα και ανελέητα. Είναι επίσης η μελέτη μιας εποχής, ενός φαινομένου που ξεκινά πριν από εμάς, και θα συνεχίσει και μετά από εμάς: τον Χειμώνα. Τι έχει αυτή η εποχή, που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν απόγνωση, μοναξιά, απελπισία, θλίψη; Τα ποιήματα του βιβλίου είναι χτυπημένα από την ίδια σκληρή εποχή που χτυπάει και την φωνή που τα λέει: είναι μικρά, αποφθεγματικά, αποστεωμένα, ημίνεκρα. Η φωνή των ποιημάτων προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει την φύση, να καταλάβει τον λόγο που επιφέρει τέτοιες
μοίρες στους ανθρώπους. Θύελλες, βροχές, παγωμένα βουνά. Όλα μαζί, συνθέτουν με λιτές πινελιές, ένα χειμωνιάτικο τοπίο, μια εικόνα γυμνή από ομορφιά, αλλά ταυτόχρονα και απαράμιλλα λυρική. Όμως το βιβλίο δεν μιλά μόνο για τον Χειμώνα. Μιλά ταυτόχρονα και για την Ψυχροφόρο Θεά του, την αιτία του Χειμώνα κατά τους αρχαίους: την Δήμητρα. Θεά της γεωργίας, της γης, των σπαρτών, που ξαφνικά αλλάζει ολοκληρωτικά και γίνεται η θεά της πείνας, του ψύχους, της αγονιάς. Το βιβλίο ακολουθεί μια εναλλακτική εξιστόρηση του μύθου, μια όπου η Δήμητρα έχει όλη την δύναμη, έχει όλη την εξουσία πάνω στην ζωή της, μια εκδοχή όπου δεν είναι σκιαγραφείται μόνο ο ρόλος της μάνας, αλλά μιας γυναίκας που επιτέλους ξυπνά, που αποφασίζει για την πορεία της. Η διαλεκτική λόγου και εικόνας στο βιβλίο παραλληλίζει την εσωτερική σύγκρουση της Δήμητρας: μάνα και γυναίκα, η ανθηρή άνοιξη και ο ανίκητος χειμώνας, τρυφερή και σκληρή. Οπότε, τελικά, πέρα από τον Χειμώνα, πέρα από τον μύθο, αυτό το βιβλίο είναι ένα βιβλίο για τις μάνες. Για τις γυναίκες που έχουν μέσα τους εποχές, και συγκρούσεις, πάγους και θύελλες, βροχές και ήλιους, για τις γυναίκες που εγκαταλείπουν μια ζωή για μια άλλη, και για άλλες που δεν συμβιβάζονται για τίποτα λιγότερο από αυτό που τους αξίζει.

Συντελεστές: